روز تویی روزه تویی

روز تویی روزه تویی 

حاصل دریوزه تویی
آب تویی ڪوزه تویی

 آب ده این بار مـرا...

"مولانا"

حواسم از خیال تو پرت نمی شود چرا؟

 

حواسم 

از خیال تو 

پرت نمی شود 

چرا؟

 

"مهران حسینی"

تو آبى بپوش ، من دریا را فراموش می کنم ...

 

تو آبى بپوش ،

من دریا را فراموش می کنم ...

 

"عصمت اوزل"

ناچارم برایت دعا کنم از فرط عشق بمیری ...

 

در پاکتی درگشوده

برایت مشتی سلام و بوسه فرستادم

با اندکی هوای نیالوده

 و چن قطعه عکس نان ...برای تبرک 

که پشتشان نوشته ام

 آیا دوباره می بینمت ؟

 آیا هنوز

 وقتی که می دوم

 دلت هوای شانه های مرا دارد ؟

 آیا هنوز بر این عقیده ای که

 دو دو تا مساوی چار است ؟

و هیچ قصد توبه نداری ؟

 ناچارم برایت دعا کنم

 از فرط عشق بمیری ... 

 

"رویا زرین"

سالها منتظربوسه ی شوری هستم که

• 
• 
  
عمری از بوسه ی شیرین تو گفتم شعرو...
آخرش گرچه به این خواهش من تن دادی

سالها منتظربوسه ی شوری هستم
که تو در پارک پس از تخمه شکستن دادی!
"ناشناس"

پ.ن:

بوس از تو 
جان از من
بازار چنین خوشتر....!




"خاقانی"

پیراهنم باش بگذار بگذار بپوشمت،

 

پیراهن اگر تو باشی می پوشمت
عطر اگر تو باشی می زنمت
شعر اگر تو باشی می خوانمت
اما تو نه شعر باش نه عطر
پیراهنم باش بگذار بگذار بپوشمت،بویت عطر شود و حالم شعری سپید
بگذار سروده شویم به عشق،و حالمان چاپ شود در کتابی به نام زنی که دیوانه تو بود
 

"زهرا مصلح"

خاموش نمی شود اتش نامت ، از درون است ....

نامت را به دست گرفته 

به سرعت بااد میدوم 

خاموش نمی شود

اتش نامت ، از درون است ....

.

"شمس لنگرودی"

من این شهر را میشناسم درست مثل کف دستم

من این شهر را میشناسم

درست مثل کف دستم

و یادم نمی رود

روی کدام خط این کف دست بود

که دیدمت

و شدی 

یکی از خطوط پیشانیم

عمیق ترین خطم

عزیزترین خط...

"رویا شاه حسین زاده"

به حال این رودخانه‌ها فکری بکن

 

به حال این رودخانه‌ها فکری بکن

تو که نباشی

دار و ندارمان را می‌برند ...

پاییز میشود

بی آنکه حواصیل‌ها

از آبگیر پیراهنت خبری بیاورند

زمستان میشود

بی آنکه غمگینی برف‌ها

انارها را ، بین شاخه ها و جریان آب

جابجا کند

تو اما

مثل تابستانی که گذشت

دست‌هایت را به آب بزن

تا قلبم

مثل ماهی قرمز کوچکی

که دوستش داشتی

از خوشی 

عکس جریان رودخانه را

به بالا شنا کند ...!

 

"رضا ادهمیان"

دیگر سراغت را از نارنجِ رها شده در پیاله‌ی آب نخواهم گرفت

 

دیگر سراغت را از نارنجِ رها شده در پیاله‌ی آب نخواهم گرفت 

دیگر سراغت را از ماه ،

ماهِ درشت و گلگون نخواهم گرفت

دیگر نه خوابِ گریه تا سحر ، 

نه ترسِ گمشدن از نشانیِ ماه ، 

دیگر نه بن‌بستِ باد و 

نه بلندای دیوارِ بی‌سوال  ...! 

من ،

همین منِ ساده ... 

باور کن 

برای یکبار برخاستن 

هزار‌ هزار بار فروافتاده‌ام ... 

 

دیگر می‌دانم 

نشانی‌ها همه درست ! 

کوچه ، همان کوچه‌ی قدیمی و 

کاشی همان کاشیِ شبْ شکسته‌ی هفتم ، 

خانه همان خانه

و باد که بی‌راه 

و بستر که تهی ...! 

 

 می‌دانم 

حالا می‌دانم همه‌ی ما 

جوری غریب

 ادامه‌ی دریا و نشانیِ آن شوقِ پُر گریه ایم ...

 

"سیدعلی صالحی"

گوزنی که می‌خواست با شاخ‌هایش قطاری را نگه دارد ...

هیچ قطاری

وقتی گنجشکی را زیر می‌گیرد

از ریل خارج نمی‌شود

و من

گوزنی که می‌خواست

با شاخ‌هایش قطاری را نگه دارد ...

"غلامرضا بروسان"

به تو اندیشیدن

به تو اندیشیدن 

سکوتم را 

بدل به دوست داشتنی ترین  

طولانی ترین

و پرخروش ترین سکوت می کند ..

تو 

همیشه در منی 

مثل قلبی ندیده !

همان  قلب ، که به درد می آورد

همان زخم ، که زندگی می بخشد 

"روبر دِسنو"

چایِ آخر شب را باید با قند چشمانت نوشید...

 

ایستاده ام به تماشایِ سکوتِ شهر
ایستاده ام به تماشای آسمان پس از باران
میخواهم چشمانم را ببندم و عمیق نفس بکشم که لیوانِ چای را مقابل سینه ام میگیرد
اشاره میکند قند بردار
میگویم حواست کجاست؟
باز یادت رفت؟
چایِ آخر شب را
باید با قند چشمانت نوشید...
میگوید حواسم سرِ جایش بود
سر جایش بود تا وقتی که آمدی لب پنجره
میگوید اینگونه که دستت را فرو میکنی در جیب و زل میزنی به ماه....
میروم وسط حرف هایش و میگویم
من کِی زل زدم به تو جانم؟
حرفش را ادامه نمی دهد
یقه ی پیراهنم را مرتب میکند
دستش را دور کمرم حلقه میزند و سرش را میگذارد روی سینه ام...
چشمانم را میبندم و عمیق نفس میکشم
بوی باران...بوی موهایش...بوی ماه

 

"علی سلطانی"

روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است

روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است

آری ! افطار رطب در رمضان مستحب است

"شاطرعباس صبوحی"

کنار تو در عکس زیباترم

کنار تو در عکس زیباترم

کنار زندگی بایست !

شاید زیباترش کنی ...

در آسمان ، هواپیمایی می ایستد

در میان راه ، گلوله ای

و در تن گیتار ، صدایی

وقتی که 

پلک هایت سنگین میشوند

و قفسه ی سینه اگر هنوز

تکان میخورد !

محض خاطر این است

که گهواره ی تو باشم ...

کودکی تو را 

با مادرش اشتباه گرفت

شکوفه ای تو را

با درختش

و پرستویی آن قدر دور سرت چرخید

آن قدر کوچ را از یاد برد !

که گوشواره ات شد ...

برای زیبایی دست هات

شعر ، خانه ی کوچکی ست

مثل یک فنجان که بخواهد

تمام باران یک ابر را 

در خود جای دهد

حرف بزن 

سکوت کن 

بخند

اشک بریز

چمدان ببند

دور شو

اما

در آغوش من !

در آغوش من ...

"علیرضا قاسمیان خمسه"

بلد نبود دوست داشته شود. بلد نبود خودش را رها کند

بلد بود وقتی یک قاشق توی ظرف هست آن را همیشه طرف معشوقش بگذارد. 

بلد بود از صدای آب بفهمد که کی باید حوله به دست پشت در حمام بایستد.

 بلد بود سر کدام آهنگ صدا را بلند کند چون او آن را بیشتر دوست دارد. 

بلد بود کدام تکه از کدام کتاب را بخواند وقتی دارد موهایش را می‌بافد.

 بلد بود موهایش را ببافد. 

بلد بود آخرش چه جوری با کش مو ببنددشان که از هم باز نشود. 

بلد بود دو تکه دارچین توی چای بیندازد و

 بلد بود چای را توی استکان شیشه‌ای بریزد که رنگش معلوم باشد و

 بلد بود کنارش گز به جای قند بیاورد؛ 

چون همه‌ی این‌ها را معشوقش دوست‌تر می‌دارد. 

بلد بود معشوقش را دوست‌تر بدارد.

 بلد بود برایش گل بخرد، 

بلد بود برایش حرف بزند، 

بلد بود بخنداندش،

 بلد بود بغلش کند تا نترسد،

 بلد بود وقتی گریه می‌کند چی بگوید یا چی نگوید، 

بلد بود صبور باشد، 

بلد بود منتظر بماند، 

بلد بود گلش را هر روز آب بدهد،

 بلد بود حواسش به همه چیز باشد.

همه‌ی این‌ها را بلد بود اما دلش را نداشت به کسی دل بدهد.

 بلد نبود دوست داشته شود. بلد نبود خودش را رها کند. 

بلد نبود بشود همه‌چیِ یک آدمِ دیگر. بلد نبود بگذارد کسی عاشقش بشود.

برای همین هم قاشق‌ها مانده بودند توی کشو، 

حوله آویزان به جارختی، کتاب بالای کتابخانه،

 چای و دارچین هم توی کابینتِ خانه‌ی بی‌صدا. 

برای همین بود که گلفروش‌های توی خیابان، حتی نگاهش هم نمی‌کردند.

" حسین وحدانی " 

دست های تو هنوز بوی لیموی تازه می دهد.

 

تو را در کدام خاطره جا گذاشتم

در کدام کنج دلم پنهانت کردم

که پیدایت نمی کنم

حتی در این شب

که بی تابم

گیسوانت را نفس بکشم

بیا دوباره به همان خانه برگردیم

که چراغش را روشن گذاشتیم

و پنجره اش باز بود

رو به بهارنارنج همان اتاق

که تو را در آن شناختم

تا خودم را فراموش کنم

آن روزها

چقدر برای پرواز آسمان داشتیم.

آن قدر ترا نفس می کشم

تا پیدایت کنم

دست های تو هنوز

بوی لیموی تازه می دهد.

 

"نیلوفر لاری پور"

ﻗﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎﺷﺪ

ﺁﺭﺯﻭ ﮐﻦ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﯿﻔﺘﺪ

ﺭﺅﯾﺎ ﺑﺒﺎﺭﺩ

ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮﻗﺼﻨﺪ

ﻗﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ

ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎﺷﺪ

خدا ﺑﺨﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ

ﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ...

"سید علی صالحی"

پ.ن : 

انگار

سال‌ها طول کشید

که دسته ای بوسه

از دهانش بچینم

و در گلدانی به رنگ سپید

در قلبم بکارم ،

اما انتظار !

ارزشش را داشت 

چون عاشق بودم ...

"ریچارد براتیگان"

دلبر..

 

صداش میکنم

میگم دلبر؟

میگه من دلبری بلد نیستم

میگم پس این دل من خودش راه افتاد اومد دنبالت؟ یا من ولخرج بودم دلمو ساده از کف دادم؟

 

دِ نیگا

د همین الان نیگا

نیگااا‌ آخه...

 

بعد میگی من دلبر نیستم

د خو همین نگات

همین نگاه الانت

مگه میشه جون نداد براش؟

حالا من خسیسم دل دادم ببری

وگرنه که به ولله اون نیگات بیشتر ازینا هم‌میطلبه.

 

"علی اصغر وطن تبار"

مریم ترین سوژۀ جهان هم که باشی

 

حرفهایش از نوازشهای او شیرینتر است
از هر انگشتش هنر می ریزد از لب، بیشتر

یک اتاق و لقمه ای نان و کمی آغوش او...
من چه می خواهم مگر از این مکعب بیشتر؟
 

 

" سعید صاحب علم " 

 

پ.ن:

مریم ترین سوژۀ جهان هم که باشی

شبی در مُتلی دنج

مردی به یاد لبهایت به خواب رفته است.

 

"شیرین جلالی "

من نخوابیده خواب می بینم.

آنچنان عاشقم که همواره

روی او را در آب می بینم

من نخوابیده خواب می بینم.

" علیرضا فولادی " 

آن ، رَود را این رفتن را ...

‌

نمی‌توانم خداحافظی کنم

اما تو

دالِ بدرود را در چشم‌هایم‌ خواهی دید !

و آن رودِ غمگینِ خوابیده در بدرود را

آن درودِ پایان را

آن آخرین حرفِ میانِ ما را

آن ، رَود را

این رفتن را ...

"سیدمحمدمرکبیان"

سال هاست بهار کار خودش را درست انجام نمی دهد !

 

 

موهایت را باز کن
دامن تکان بده ...
سال هاست بهار کار خودش را
درست انجام نمی دهد !

"پوریا نبی پور " 

 

پ.ن  : 

خردادشبیه دختریست که 

تنِ ظریفِ بهاری اش

از جای بوسه های معشوقه اش 
لبریز از حسِ گرماست

" ریحانه تحویلی " 

لطفاً و خواهشاً این خرداد را با همان ترس... با همان شوق... عاشقی کنید...

 

قدیم تر ها،

آن روزهایی که تلگرام و اینترنتی درکار نبود..

خرداد پایانِ دبیرستان و دانشگاه بود

و پایانِ خیلی از عشق ها...

فقط یک ماه نبود...هر روزش، هرساعتش غنیمتی بود برای خودش...برای قرارهای پنهانی، برای رد و بدل کردنِ جزوه هایی که چاپارِ عشق بودند!

فکرِ اینکه سه ماه بعد، با جعبه ی شیرینی بیاید و همه برایش آرزوی خوشبختی کنند یا انتقالی گرفته باشد و هرگز نبینی اش، ترسی بود که زمانِ غرق شدن در چشمهایش را از ثانیه به دقیقه ها تبدیل میکرد!

لطفاً و خواهشاً

اینخرداد را با همان ترس...

با همان شوق...

عاشقی کنید...

 

" الناز شهرکی "

 

رمضان

 

رمضان بیشتر از آنکه یک  "ماه" باشد یک عقیده ی محکم و البته خواستنی است ، روزهای بلندش و شبهای کوتاهی که چراغ بیشتر خانه ها در آن روشن است ، کوچه هایی که نیمه شبها عطر خوش سحریهای دلچسب دارند و ظهرهائی که توی هر مسجدی پا بگذاری هجوم معنویت است که به سمت تو می آید...

من این ماه را عاشقانه دوست دارم ، با آنکه مرا یاد آنها که بودند و نیستند می اندازد ، یاد کودکی و صدای دعا خواندن بابا جانم که هنوز جوان بود ، یاد وقتی که اینهمه گرفتار نبودیم هنوز ، و با اینهمه من باز دوستش دارم و هنوز از آمدنش لبخند به لبم مینشیند و فکر فردا که مردم با هم بهترند ، آرام تر و مهربانترند ، برایم لذت بخش است.

 

"محمد یغمائی"

بانوى بهار میشود شالت را کمى جا بگذارى؟

 

فروردینِ آمدنت لرزاند دلم را
به اردیبهشت که رسیدیم 
تمامت میان گیسوانت گم شد
حالا من مانده ام با عطر تند خردادت چه کنم؟
بانوى بهار
میشود شالت را کمى جا بگذارى؟
 

 

" علی موتمن " 

 

پ.ن : 

ترسم کـه سر کوی تو را سیل بگیرد
ای بی خبر ازگریه مستانه‌ام امشب

" فروغی بسطامی " 
 

این بویِ ‏زلف کیست ‏که جان ‏می‌دهد به من؟

 

 

 

 

زلف او دام است و خالَش دانه ی آن دام و من
بـر امیــــد دانــه ای افتاده ام در دام دوســت

میـل مـــن سوی وصــال و قصد او سوی فراق
ترک کـــام خـــود گرفـتم تا بـر آیـد کام دوست

 

 

"حافظ"

 

پ.ن:

این بویِ

‏زلف کیست
‏که جان
‏می‌دهد به من؟
 

"هوشنگ ابتهاج"

سرانگشتانِ تو

 

همه‌ی‌‌‌‌‌ برگ و بهار

در سرانگشتانِ توست...

 

"احمد شاملو"

سر کشیدم تو را و تشنه ترم...

 

چه شرابى تو؟

وه چه شورانگیز

سر کشیدم تو را و تشنه ترم...

 

"هوشنگ ابتهاج"

دعوتش کن به یک رقص

 

دستش را بگیر
با عشق نوازشش کن
دعوتش کن به یک رقص
بگذار با قدم‌هایی‌ که به سویِ  تو می‌‌آید
از خودش دور شود
شاید نمی‌‌دانی‌
آغوش یک مرد
گاهی‌
دنیایِ  زنی‌ را خراب می‌‌کند
گاهی‌ ، آباد
دستش را بگیر
نوازشش کن
دعوتش کن به یک رقص
حواست باشد
دنیای یک زن هیچ وقت خبرت نمی‌‌کند .
به مردی که زبانِ  سکوت زن را بفهمد ، 

باید گفت خدا قوت
.

 

" نیکی فیروز کوهی "