شک ندارم روزگاری درخت بوده ام!

 

یک روز عشق‌شان می‌رود

و آنها همانجا می‌ایستند

و تکان نمی‌خورند

آنقدر می‌ایستند و می‌ایستند

تا پاهایشان ریشه می‌دواند

روی دست‌هایشان برگ می‌روید

کمرشان کم کم چوب می‌شود

و دست و دل‌شان دیگر به قلم نمی‌رود

درخت‌ها هم روزی شاعر بوده‌اند!

.

"سامان اجتهادی "

 

پ.ن:

جفتشان را که یافتند

 

 

از من میپرند

 

 

شک ندارم

 

 

روزگاری درخت بوده ام!

 

 

 

 

"حمزه کریم تباح فر"