خیلی دور، خیلی نزدیک

حرکتی هست در تکواندو - اگر اشتباه نکنم به نام «داچیم‌سه» - 

که طرفی از مبارزه که پیاپی در حال ضربه خوردن است و 

دیگر نمی‌تواند کاری بکند، 

خودش را به حریف می‌چسباند.

 این‌جور بگویم: خودش را در آغوش حریف می‌اندازد.

 آن‌قدر به او نزدیک می‌شود و

 او را در بغل می‌گیرد که حریف دیگر نمی‌تواند - و طبق قوانین، نباید - به او ضربه‌ای بزند.

 داور جداشان می‌کند و مبارزه از سر گرفته می‌شود.

گاهی، آن که خودش را به تو چسبانده، یاری که خودش را به تو نزدیک کرده و در بغل گرفته، 

نه از سر محبت، که از بی‌پناهی به آغوش تو افتاده است. 

شاید آن‌قدر به او ضربه زده‌ای و آن‌قدر آزارش داده‌ای 

که جز این راهی برایش نمانده است:

 خیلی دور، خیلی نزدیک.

 "حسین وحدانی"